Ik heb Cat -eigenaar en kattenbladen nooit begrepen. Maar toch besloot ik erachter te komen waarom ze zoveel van katten houden. Ik heb Cat -eigenaar en kattenbladen nooit begrepen. Ik kon me hun innerlijke wereld niet voorstellen. Hij bleef altijd van katten op afstand, op de drempel van een mistige jeugd, hij hoorde van een allergoloog van een genezer die ik en de katten ongemakkelijke dingen zijn. Meerdere keren is het lot verminderd met een “vrouwelijke kat”. In de regel is dit insinuerend, in de plaats en niet aan de plaats, de purrring collector van souvenirs op het thema van een kat, vooral, waardoor ze recht op “op zichzelf loopt”. Thuis, natuurlijk, miauwt ze ook constant en groeit ze het tapijt. De verhalen van onze relaties hadden één plot: eerst aanraken van avatars in sociale netwerken, en vervolgens, na – sporen van klauwen waar mensen meestal schrapen. Vrouwenkatten leken mij de belichaming van sluwheid en egoïsme. Mijn nauwe kennis met de katten vond plaats op een meer volwassen tijdperk, toen ik al een persoon was die een onpartijdige beoordeling van het fenomeen heeft gevormd en in staat tot een onbevooroordeelde beoordeling. Van vrienden (familie), verzoeken om bij hun huisdieren te wonen in afwezigheid van de eigenaren, ze te voeden en voor enige tijd warm met emotionele warmte. En toen ik ervaring ophoopte, begon ik te begrijpen dat mijn eerste kijk op het probleem, op zijn zachtst gezegd, oppervlakkig was. Katten zijn complexe wezens. En ze kon niet, respectievelijk, een eenvoudig leven van hun eigenaren zijn. De gevallen die ik hieronder deel, zoals ze zeggen, vonden in werkelijkheid plaats. Omdat het geheim van het privéleven voor mij echter heilig is, zal ik de echte namen van de katten waarmee ik leefde niet gebruiken. Ik zal mijn eerste begeleide schrijver noemen (vooral hij hield ervan om notities achter te laten op een lederen bank, die ik later hysterisch probeerde weg te schrapen). Hij zou echter goed naar psychologen kunnen gaan en naar leraren. Intelligent. Lag meestal op een dik literair tijdschrift bewerkt door de gastheren. Tactiek. Ik heb geprobeerd mijn curatoren niet boven mij te adverteren. Toegegeven, ‘s avonds kon ik er niet tegen – ik sprong naar mijn bed om te controleren of alles in orde was. De foto’s laten zien: om bij mij op dezelfde golflengte te zijn, kopieerde hij mijn uitdrukking op zijn gezicht (het zou beter zijn als hij dat niet deed). Ik vroeg duidelijk om eten, niet van honger, maar omdat dit de bestelling is. Zodat er toen was om mij te respecteren. De schrijver had maar één nadeel: de gewoonte om midden in de nacht te schreeuwen met een vreselijke dikke stem in de volgende kamer. Het leek erop dat er een monster in de high was. Ik neem aan dat de eigen gedragslijn (om een ​​persoon te zijn, en niet een soort, maar goed en begripvol) hem vreselijk uitgeput. Dus toen de duisternis zich verzamelde, stond hij zichzelf gewoon toe een beetje te ontspannen en zichzelf te zijn. De tweede kat – laten we zijn kunstenaar noemen – was jong en speels. In het midden van de nacht vroeg hij de slaapkamer met kreten, liet mijn mobiele telefoon van de tafel naar de vloer vallen, die natuurlijk in stukken uit elkaar ging (behuizing, batterij, deksel) en ze met poot op de vloer reed. Hij zag elke actie als een spel persoonlijk met hem en kon helemaal niet lang zonder aandacht blijven. Als ik op de computer ging zitten en het vergat, rende de kunstenaar achter, sprong op me, klampte zich aan zijn rug vast met zijn klauwen, vluchtte toen naar de keuken en bevende van horror, verstopte zich onder de gootsteen achter de vuilnisbak. Zoals, ik ben een slechte ongelukkige kat en nu zullen ze me brutaal verslaan. Angst en ontzag! Gemiliseerd en beledigd! Op de een of andere manier werd ik voorgesteld aan één Perzische kat (we zullen het oriëntalist noemen). Hij sliep niet op tijdschriften, maar op wetenschappelijke monografieën. Het uitzicht, omdat het ‘Perzisch’ zou moeten zijn, had hij koninklijk en volwassen. De eigenaren werden vroeg in de ochtend wakker met een poot met het gezicht. Claws, bedankt, ik heb het niet uitgelaten. Behorend tot de kat aristocratie was een continu martelaarschap voor de oriëntalist. “Perzisch”, zoals u weet, is ziek als de eigenaar niet in zijn ogen druppelt, de helende compositie, kammen hem de wol niet met twee soorten borstels en wast hem niet drie keer per week met verschillende shampoos. Natuurlijk kon de oriëntalist zelf deze ceremonies niet uitstaan ​​en, door de benadering van het wassen te voelen, zich onder de bank verbergen, maar kon ze niet lang buiten zitten en uiteindelijk in de handen van de meester viel. Echter, of deze oostelijke despoot alleen voor zichzelf leefde? Natuurlijk niet. Oriëntalist Chah zonder aanbidding. In het bijzonder kon hij niet alleen eten – zonder toeschouwers zou hij van honger zijn gestorven voor een kom, compleet voedsel. Natuurlijk geloof ik niet alle verhalen https://geilworden.com/wat-je-te-verlegen-was-om-te-vragen-wat-gebeurt-er-tijdens-de-seks/ over katten. Twijfel is bijvoorbeeld een verhaal over een kat-bandage kat, dat voor een poging om haar een St. George-lint op te leggen, de eigenaar twee ribben brak en de kast omverdeed. Maar het lijkt erop dat ik het hoofdbericht correct heb gepakt. Voor het grootste deel tonen deze wezens hun punch alleen als ze honger hebben en weten dat jij en alleen jij op de distributie staan. Verzadigende, aanhankelijke en gevoelige engelen beginnen te krabben en bijten. Alleen neurosen maken ze menselijk. Mijn persoonlijke foto van de wereld, voorheen stabiel en eenvoudig, begon ingewikkelder te worden. Ik realiseerde me dat Cat -Worshipers en Kotovodelitsa niet egoïstisch konden zijn. Integendeel, hun leven is onbaatzuchtige dienst aan wezens die alleen van zichzelf kunnen houden. Als er een kat is, is de echtgenoot niet langer een probleem. De man begrijpt menselijke spraak, kan zijn eigen fouten realiseren, in staat tot zorg en dankbaarheid. Al was het al om met de kat om te gaan.